تاریخ موسیقی الکترونیک
از
لحاظ تاریخی، موسیقی الکترونیک یکی از جنبه های توسعه بزرگ موسیقی قرن
بیست و یکم است، که به شدت با جستجو برای منابع فنی و روش های بیان شده
است.
قبل از سال ۱۹۴۵ آهنگسازن سعی داشتند خود را از سنت تفکر تئاتری
اصلی کلاسیک – رمانتیک آزاد کنند و تفکر خود را در کنار خطوط جدید بازسازی
کنند.
که اکثراً یا نئوکلاسیک یا اتونال و۱۲ تن است، که در این ترکیب
کاملا از یک آهنگ ساخته شده است ردیف شامل تمام ۱۲ عدد از مقیاس رنگی
معمولی است.
قبل از جنگ جهانی دوم ، آزمایش های قابل توجهی برای دستگاه های الکترونیکی همراه بود.
مهمترین نتیجه برای آهنگساز، توسعه ی تعدادی از آلات موسیقی الکترونیک بود
که تمبرهای جدیدی را ارائه می داد و پایه های فنی را برای توسعه آینده
موسیقی الکترونیک از حدود سال ۱۹۴۸ به پیش گذاشت.
توسعه سریع تکنولوژی کامپیوتر جایگزین موسیقی الکترونیک به عنوان توصیف دقیق تر از تعامل قابل توجهی بین آهنگساز و رسانه های الکترونیکی است.
موسیقی
الکترونیک نه تنها توسط طیف گسترده ای از آثار قرن بیست و نه نه تنها توسط
قطعه های کنسرتی جدی بلکه توسط ادبیات برجسته تئاتر،فیلم،نمرات تلویزیون و
کارهای چند رسانه ای که از انواع تکنیک های صوتی و تصویری استفاده می
کنند، نشان داده شده است.
موسیقی الکترونیک در تئاتر و فیلم به نظر می
رسد یک جایگزین مناسب برای یک ارکستر غیر مستقیم، موجود نیست که از یک
نوار یا آهنگ صوتی شنید.
موسیقی الکترونیک نیز طرفدار خود را بدست آورده است.
این عمدتاً شامل ترتیبات موسیقی استاندار موسیقی
سینت سایزرهای الکترونیکی، استفاده پیشگیرانه از تغییرات الکترونیکی توسط
بعضی از گروه های پر مخاطب و تجربی و تهیه ضبط با تکنیک های نوآورانه
استودیویی است.
تاریخ و توسعه سبک موسیقی الکترونیک
در طول قرن نوزدهم،تلاش برای تولید و ضبط صدا با وسایل الکترومکانیکی انجام شد.
به عنوان مثال هرمان فون هلمولنز،دانشمند آلمانی،موجکهای صدای منظم را برای بررسی نتایج تحقیقات آکوسیک خود ردیابی کرد.
یک رویداد مهم اختراع واگرایی توسط توماس ادیسون و امیل برلینر، به طور مستقل در دهه ۱۸۷۰ و ۱۸۸۰ بود.
این اختراع نه تنها شروع صنعت ضبط را نشان داد،
بلکه نشان داد که تمام محتوای آکوسیک صداهای موسیقی می تواند ضبط شود و برای استفاده در آینده متناسب باشد.
اولین تلاش بزرگ برای تولید صداهای موسیقی
به صورت الکتریکی در طول سال ها توسط یک آمریکایی ،Thaddeus Cahill انجام
شد،که یک مجموعه توانمند از ژنراتورهای چرخشی و گیرنده های تلفن را برای
تبدیل سیگنال های الکتریکی به صدا ساخت.
Cahill اختراع معروف خود را ، تیلارمونیافتنامید و از سال ۱۸۹۵ شروع به ساخت آن کرد و برای سال های بعد بهبود بخشید.
این وسیله نتوانست به دلیل پیچیدگی و غیر عملی بودن نتواند در هر اندازه ایی صدا تولید کند.
چرا که تقویت کننده ها و بلندگوها هنوز اختراع نشده بودند با این حال مفاهیم Cahill اساساً صحیح بود.
ساز Cahill پیشگام بود و اجداد سایزرهای موسیقی الکترونیک امروز است.